Każde roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu (wyrok, nakaz zapłaty), jak również roszczenie stwierdzone ugodą zawartą przed sądem przedawnia się z upływem lat dziesięciu, chociażby termin przedawnienia roszczeń tego rodzaju był krótszy.
Z kolei, jeśli to stwierdzone w orzeczeniu lub ugodzie roszczenie obejmuje świadczenia okresowe (np. alimenty), roszczenie o świadczenia okresowe należne w przyszłości ulega przedawnieniu trzyletniemu.
W ten sposób ustawodawca w art. 125 kodeksu cywilnego niejako wydłużył okres przedawnienia niektórych roszczeń. Warto jednak wskazać, że przepis ten nie znajduje zastosowania do roszczeń, które nie ulegają przedawnieniu.
Wyżej określone terminy dotyczą jednak tylko roszczeń stwierdzonych orzeczeniem, zatem dotyczy wyłącznie roszczeń istniejących, a tym samym nie ma zastosowania do orzeczeń ustalających odpowiedzialność podmiotu za szkody przyszłe.
Nadto zakres zastosowania tego terminu określony jest przez przedmiotowy i podmiotowy zakres orzeczenia, zatem jeśli sprawa sądowa i wydane orzeczenie (wyrok, nakaz zapłaty) obejmowało tylko część należnego roszczenia, tylko ta część będzie podlegała dziesięcioletniemu przedawnieniu z art. 125 kodeksu cywilnego.

Jako ciekawostkę można wskazać, iż termin z art. 125 kodeksu cywilnego nie odnosi się do roszczeń stwierdzonych innymi niż wymienione w tym przepisie tytułami egzekucyjnymi, tym samym nie znajduje zastosowania do roszczeń stwierdzonych aktem notarialnym, w którym dłużnik poddał się egzekucji (art. 777 pkt 4 i 5 KPC)