Category Archives: międzynarodowe

Sprawę sądową o zapłatę przeciwko dłużnikowi zagranicznemu można wytoczyć w Polsce

Sąd polski wyda nakaz o zapłatę przeciwko firmie zagranicznej.

Sprawy sądowe w tego typu sytuacjach nazywamy europejskim postępowaniem nakazowym.

Aby sąd polski mógł zająć się taką sprawą, muszą być spełnione następujące warunki .
Po pierwsze musi zaistnieć w sprawie tzw. element transgraniczny tzn. conajmniej jedna ze stron procesu ma miejsce zamieszkania lub miejsce zwykłego pobytu w państwie członkowskim UE innym niż państwo sądu rozpoznającego sprawę (w rozpatrywanym przypadku, dłużnik nie mieszka lub nie ma siedziby na terenie Polski).
Kolejnym warunkiem, który jest konieczny do spełnienia, to charakter sprawy. Bowiem postępowanie transgraniczne o zapłatę dotyczy wyłącznie spraw cywilnych i handlowych. Nie ma ono zatem zastosowania do postępowań skarbowych, celnych czy administracyjnych ani dotyczących odpowiedzialności państwa za działania i zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej. Dodatkow to europejskie postępowanie nakazowe nie może być prowadzone w sprawch spadkowych, małżeńskich spraw majątkowych, w sprawach upadłościowych, zabezpieczeń socjalnych oraz co do pozaumownych roszczeń o zapłatę.
Formalnie sprawę wszczyna się składając pozew do Sądu na określonym formularzu. W wyniku tego, Sąd winien wydać Europejski nakaz zapłaty i doręczyć go stronom procesu. Jeśli dłużnik nie zgadza się z jego treścią może złożyć sprzeciw. W razie wniesienia sprzeciwu, europejski nakaz zapłaty traci moc, a sąd rozpoznaje sprawę we właściwym trybie wyznaczając rozprawę. Brak wniesienia sprzeciwu powoduje, że nakaz podlega automatycznemu wykonaniu w drodze egzekucji bez potrzeby uzyskiwania zezwolenia na jego wykonanie w państwie wykonania (w rozpatrywanym przypadku poza Polską).
Ideą tego rozwiązania jest uproszczenie, przyspieszenie i zmniejszenie kosztów postępowania sądowego w sprawach transgranicznych (gdy dłużnik to podmiot zagraniczny) oraz umożliwienie swobodnego przepływu europejskich nakazów zapłaty przez ustanowienie minimalnych standardów.
Warto pamiętać, iż nakaz zapłaty ma tą samą moc co wyrok zasądzający zapłatę.

Ustawa ratyfikacyjna dotycząca praw osób niepełnosprawnych weszła w życie

0d 17 sierpnia 2012 r. obowiązuje ustawa z dnia 15 czerwca 2012 r. o ratyfikacji Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych, sporządzonej w Nowym Jorku dnia 13 grudnia 2006 r. (Dz. U. 2012 poz. 882).

Prezydent Bronisław Komorowski podpisał ustawę o ratyfikacji 26 lipca 2012 r. Dotyczy ona rezolucji nr 61/106, pierwszego międzynarodowego aktu prawnego, który kompleksowo odnosi się do praw osób niepełnosprawnych.

Celem Konwencji (art. 1) jest popieranie, ochrona i zapewnienie pełnego i równego korzystania z praw człowieka i podstawowych wolności przez wszystkie osoby niepełnosprawne.

    Akt zawiera przepisy:

  • zakazujące dyskryminowania osób niepełnosprawnych,
  • nakazujące tworzenie warunków korzystania z praw na zasadzie równości z innymi,
  • nakazujące wprowadzenie rozwiązań specjalnie adresowanych do osób niepełnosprawnych.

 

    Zasady ogólne Konwencji (art. 3) to między innymi:

  • poszanowanie przyrodzonej godności,
  • niedyskryminacja,
  • pełny i skuteczny udział w życiu społecznym,
  • poszanowanie odmienności i akceptacja osób niepełnosprawnych, jako będących częścią ludzkiej różnorodności oraz ludzkości,
  • równość szans,
  • równość mężczyzn i kobiet.

 

    Konwencja wskazuje również na obowiązki Państwa wobec osób niepełnosprawnych. (art. 4). Należą do nich przede wszystkim:

  • zobowiązanie do zapewnienia i popierania pełnej realizacji praw człowieka i podstawowych wolności osób niepełnosprawnych, bez jakiejkolwiek dyskryminacji;
  • konsultacje i współpracę z osobami niepełnosprawnymi przy tworzeniu i wdrażaniu ustawodawstwa i polityki na rzecz implementacji postanowień Konwencji.

Strony Konwencji powinny podejmować działania w celu stopniowego osiągnięcia pełnej realizacji praw, przy wykorzystaniu wszystkich dostępnych środków.

Pojęcie osoby niepełnosprawne obejmuje osoby, których stan fizyczny, psychiczny lub umysłowy trwale lub okresowo utrudnia, ogranicza bądź uniemożliwia wypełnianie ról społecznych, a w szczególności ogranicza zdolności do wykonywania pracy zawodowej.

Według badań Głównego Urzędu Statystycznego w Polsce jest 4,3 mln. osób niepełnosprawnych. Szczegółowe dane z Narodowego Spisu Powszechnego Ludności i Mieszkań w Polsce w 2011 roku pojawią się na stronie GUS w drugiej połowie 2012 r.

 

Timesharing – czyli wakacje do przewidzenia. Plus Jerzy Pilch na deser:)

Od 28 kwietnia 2012 r obowiązuje w Polsce ustawa z dnia 16 września 2011 r. o timeshare (Dz. U. Nr 230 poz. 1370 – pdf do ściągnięcia).

„Timesharing” długo czekał na regulację prawną w naszym kraju. O co chodzi? Timesharing to prawo do korzystania z rzeczy – przede wszystkim z „miejsca noclegowego” (szczegóły kilka akapitów niżej) – w określonych w umowie dniach każdego roku. Marzysz o zajęcie tego samego domku nad jeziorem na Mazurach? Przed 28 kwietnia mogłeś mieć nadzieję, że właściciel cię pamięta i zarezerwuje dla ciebie dokładnie to samo miejsce w dokładnie tym samym czasie. Teraz możesz podpisać z nim umowę o timeshare – zgodnie z nią będziesz mógł być pewny, że miejsce w określonym terminie będzie na ciebie czekało – tak długo, na jak długo zawrzesz umowę, której ustawowy minimalny okres to 1 rok.
Marzysz o kajucie w jachcie? Miejsce noclegowe to nie tylko nieruchomość, więc może czekać na ciebie również jacht.
Jeśli dotąd marzyłeś tylko o spokojnym wypoczynku co roku w tym samym domu w Toskanii – umowę podpisać mogłeś już.. w latach 80 XX wieku. Teraz nasza ustawa dołącza do przepisów unijnych.

Umowa wg ustawy zawarta musi być w formie pisemnej w języku urzędowym państwa, którego turysta jest obywatelem lub które zamieszkuje. Ważne jest to, że w treści umowy zawarte muszą być terminy i czas zawarcia umowy – np. wakacje w Świnoujściu od 2012 do 2016 r. w dniach 1 do 14 lipca. Umowa reguluje także zasady ochrony konsumentów, z którymi przedsiębiorcy zawierają takie umowy, prawa i obowiązki stron oraz skutki odstąpienia przez konsumenta od kontraktu. Ustawa przewiduje dla konsumenta (czyli turysty) okres czternastodniowy na odstąpienie od umowy.

Przed zawarciem umowy timeshare przedsiębiorca będzie zobowiązany:

  • przekazać konsumentowi szczegółowe informacje dotyczące takiej umowy w zakresie określonym w standardowym formularzu informacyjnym, którego wzór określa załączniki nr 1 do w/w ustawy,
  • przekazać konsumentowi krótki opis produktu, w tym opis nieruchomości lub innego miejsca zakwaterowania oraz okres korzystania w każdym roku z miejsca zakwaterowania (w przypadku gdy umowa zawarta jest na czas określony, również czas trwania takiej umowy);
  • wskazać cenę, jaką druga strona umowy powinna zapłacić, opisując jednocześnie wszelkie dodatkowe koszty, które obciążają konsumenta (np. opłaty roczne, inne opłaty stałe, opłaty specjalne, podatki lokalne);
  • ewentualnie – informacje donośnie daty, od której konsument może korzystać z prawa lub praw będących przedmiotem umowy (jeżeli umowa dotyczy obiektów znajdujących się w budowie – termin, w którym miejsce zakwaterowania oraz obiekty będą gotowe, a usługi związane z korzystaniem z miejsca zakwaterowania będą dostępne);

Informacje, o których mowa powyżej powinny zostać udostępnione w odpowiednim czasie, umożliwiającym zapoznanie się z ich treścią przed zawarciem umowy, nieodpłatnie, w sposób jasny i zrozumiały, na piśmie lub na innym trwałym nośniku informacji.

Do kwietnia 2012 roku w tym temacie obowiązywały ustawy:

  • o ochronie nabywców prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku;
  • Kodeks cywilny;
  • Kodeks wykroczeń;
  • ustawy o księgach wieczystych i hipotece.

Na to dodam okolicznościowy cytat z Jerzego Pilcha (Dziennik, 5-7 stycznia 2010):

“Podobno Ludwig Wittgenstein pytany przez gospodynię, u której wynajął kwaterę, jakiego rodzaju posiłków sobie życzy, odparł: »Wszystko jedno co, byle zawsze to samo«.Otóż dla mnie jest to matka wszystkich porzekadeł, aforyzm aforyzmów, bezcenna wskazówka i nigdy nie spełnione marzenie(…)
Żeby zawsze było tak samo, ale broń Boże nie w sensie, żeby zawsze trwało jakieś uniesienie (…) Żeby zawsze rankiem pić kawę z tej samej filiżanki, po południu w tej samej kawiarni, żeby, tak jak to czyni zdecydowana większość ludzkości, w nocy spać, w dzień pracować, żeby (…) regularnie chodzić na spacery, do kina i na mecze, żeby – poza tym, że latem
zawsze w to samo miejsce i na tak samo długo
– nigdzie nie wyjeżdżać(…)”

 

Paszport dla dziecka na 5 lat.

Dla małoletnich, którzy nie ukończyli 13 lat paszporty będą wydawane na okres 5 lat – wynika z nowelizacji ustawy o dokumentach paszportowych, którą 3 lipca 2012 r. podpisał Prezydent.

Obecnie w prawie polskim obowiązuje zasada, że paszport wydany dziecku, które nie ukończyło 5 lat jest ważny przez okres 12 miesięcy od daty jego wydania. Nowela eliminuje ten podział i wprowadza 5-letni okres ważności paszportu dla wszystkich małoletnich, którzy nie ukończyli 13. roku życia. Wynika z niej też, że przy składaniu wniosku o wydanie paszportu dziecku nie będzie wymagana jego obecność.
Akt wejdzie w życie 10 sierpnia 2012r.

Do 2006 roku małe dzieci otrzymywały w Polsce paszporty ważne 10 lat, od 2006 roku do 2010 roku ważność paszportów wydawanych małym dzieciom wynosiła 5 lat.

Od 2010 roku paszporty dla dzieci do lat pięciu wydawane w Polsce są ważne tylko przez jeden rok (art. 32, ust. 1a Ustawy z dnia 13 lipca 2006 o dokumentach paszportowych z późniejszymi zmianami, w dalszej części zwanej Ustawą oraz art. 33 ust. 2 Ustawy). Drastyczne skrócenie okresu ważności paszportów do jednego roku jest niezrozumiałe i w istotnym stopniu ogranicza możliwość wyjazdu z dzieckiem za granicę.

Tymczasem większość państw wymaga, by w chwili wjazdu paszport obcokrajowca był ważny przynajmniej pół roku, a w niektórych obowiązuje zasada, że od momentu wyjazdu paszport musi być ważny przez następne 6 miesięcy. W Indiach z kolei ubiegając się o wizę turystyczną, musimy mieć paszport ważny co najmniej 12 miesięcy. Warunki te powodują, że osoba, która chciałaby np. dwa razy w ciągu roku spędzić urlop za granicą z dzieckiem w wieku poniżej pięciu lat, poza terenem strefy Schengen, musi występować dwukrotnie o paszport dla dziecka w ciągu jednego roku, a i tak w przypadku niektórych krajów ze względu na ich przepisy dotyczące minimalnej długości ważności paszportu wjazd może okazać się niemożliwy (Indie) lub maksymalna długość pobytu jest bardzo ograniczona. Wyrobienie paszportu wiąże się z kosztami, wynikającymi nie tylko z opłaty wizowej, ale również sporządzenia zdjęć paszportowych oraz dojazdu w celu złożenia wniosku wizowego i odbioru paszportu do właściwego Urzędu Wojewódzkiego, dlatego rodziny, które pragną podróżować z dziećmi poniżej piątego roku życia są pod względem finansowym dyskryminowane w stosunku do pozostałych rodzin. Opłata paszportowa wynosi obecnie 30 złotych – gdyby wyrabiać dziecku paszport co pół roku, to do piątych urodzin rodzice muszą wydać na same opłaty 300 złotych.

Dla porówania: dowody osobiste wyrabiane dzieciom w Polsce są ważne przez pięć lat i uprawniają do wyjazdów do krajów strefy Schengen. Falsyfikuje to tezę, że ograniczenie ważności paszportu wynika ze zmian wyglądu dziecka lub względów bezpieczeństwa. W takim bowiem przypadku ważność obu typów dokumentów podróży byłaby taka sama.

Szczególnie trudne przeszkody muszą przezwyciężyć osoby samotnie wychowujące dziecko, jeśli drugi rodzic dziecka nie zgadza się na wyjazd dziecka za granicę. W takim przypadku za każdym razem uzyskanie nowego paszportu wymaga uzyskania zgody sądu.

Obywatele Polscy pracujący z dzieckiem za granicą są narażeni na konieczność regularnego odwiedzania polskich misji dyplomatycznych, często znajdujących się w odległych miastach w celu uzyskania nowego paszportu dla dziecka.

Wyrywkowe sprawdzenie informacji o długości ważności paszportu dla małych dzieci wskazują, że Polska ze względu na bardzo krótki termin ważności jest wyjątkiem. W innych krajach jest on dłuższy:

  • Niemcy – 6 lat, najdłużej do ukończenia 12 roku życia;
  • Francja, Szwajcaria, Czechy, Bułgaria, Anglia, Islandia, USA, Australia – 5 lat;
  • Austria – maksymalny okres ważności paszportu wynosi 10 lat, przy czym urzędnik może indywidualnie zdecydować o skróceniu tego okresu w przypadku konkretnego dziecka;
  • Włochy – paszport wydawany dla dziecka w wieku poniżej 3 lat jest ważny 3 lata, w przypadku dzieci w wieku od 3 do 18 lat paszport jest ważny 5 lat;
  • Litwa, Słowacja, Hiszpania paszport dzieci do 5 roku życia jest ważny 2 lata.

Na podstawie wyszczególnionych danych można przypuszczać, że przepisy dotyczące ważności dokumentów paszportowych wydawanych małym dzieciom obowiązujące w Polsce są nadmiernie rygorystyczne w stosunku do rzeczywistych potrzeb.

Z tego powodu wydaje się, że Ustawa w obecnym kształcie ogranicza zasadę równości obywatelskich, także stanowi być może naruszenie artykułu 52 ust. 2 Konstytucji, w niedozwolony sposób ograniczając możliwość opuszczenia granic Polski.

Projekt ustawy nie był poddany konsultacjom społecznym, o których mowa w art. 34 Regulaminu Sejmu.

Projekt nie pociąga za sobą konieczności poniesienia wydatków budżetowych. Przedmiot projektowanej regulacji nie jest objęty prawem Unii Europejskiej.