Category Archives: Rzecznik Praw Obywatelskich

Wypadek w pracy

Rzecznik Praw Obywatelskich odpowiada na pytania, czy uraz kręgosłupa doznany w pracy podczas przenoszenia paczek z towarem może być uznany za wypadek przy pracy? Jaka jest procedura przy ustalaniu wypadku?

RPO odpowiada zgodnie z Kodeksem Pracy:

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że nie wszystkie wypadki, do których doszło w pracy są wypadkami przy pracy.

Definicję wypadku przy pracy określa art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Zgodnie z nim pracownik doznał wypadku przy pracy wówczas, gdy doszło do nagłego zdarzenia wywołanego przyczyną zewnętrzną powodującego uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą. Mówiąc inaczej, wypadek w pracy to łączne zestawienie następujących punktów:

  • podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonego;
  • podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia;
  • w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

Tylko zaistnienie wszystkich przesłanek w postaci:

  • nagłości zdarzenia;
  • jego przyczyny zewnętrznej;
  • powstania urazu oraz;
  • związku z pracą.

daje podstawę do uznania, iż doszło do wypadku przy pracy.

W razie zaistnienia wypadku przy pracy pracodawca zobowiązany jest m.in.:

  • podjąć niezbędne działania eliminujące lub ograniczające zagrożenie;
  • zapewnić udzielenie pierwszej pomocy osobie poszkodowanej;
  • powołać zespół powypadkowy oraz
  • zapewnić ustalenie w przewidzianym trybie okoliczności i przyczyn wypadku.

Zespół powypadkowy, po ustaleniu okoliczności i przyczyn wypadku, sporządza tzw. pro­to­kół powypadkowy (nie później niż w ciągu czternastu dni od dnia uzyskania zawiadomienia o wy­pad­ku).
Poszkodowany może zgłaszać uwagi i zastrzeżenia do ustaleń zawartych w protokole powypadkowym oraz wglądu do akt sprawy.

Problemy z protokołem: – sąd pracy
Kiedy pracodawca odmawia sporządzenia protokołu powypadkowego lub stwierdza w nim, że zdarzenie nie spełnia cech wypadku przy pracy, pracownik, który uległ wypadkowi może wystąpić do sądu pracy z powództwem o ustalenie, że zdarzenie jest wypadkiem przy pracy. Podstawę prawną dla wytoczenia tego powództwa stanowi art. 189 Kodeksu postępowania cywilnego, zgodnie z którym powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny.

Jednorazowe odszkodowanie:
Jeżeli pracownikowi chodzi raczej o otrzymanie jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy, powinien złożyć do pracodawcy (jako płatnika składek) wniosek o to świadczenie. Pracodawca po zakończeniu leczenia i rehabilitacji przez pracownika (czyli ubezpieczonego) przekazuje wniosek wraz ze skompletowaną dokumentacją do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Odmowna decyzja ZUS podlega zaskarżeniu do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych, który rozpoznaje zasadność takiej decyzji odmownej.

Źródło: www.rpo.gov.pl

Okres gwarancji – rok jak w umowie, czy dwa jak w Unii?

Rzecznik Praw Obywatelskich odpowiada na pytanie, dlaczego dla towaru jaki kupił nabywca, okres gwarancji podany w karcie gwarancyjnej, wynosi tylko rok, jeśli według przepisów unijnych okres gwarancji musi wynosić co najmniej 2 lata?

RPO odpowiada:

Po pierwsze należy odróżnić gwarancję od roszczeń konsumenta z tytułu niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową. Zgodnie z ustawą o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej w sprzedaży konsumenckiej, obowiązuje dwuletni termin dotyczący odpowiedzialności SPRZEDAWCY z tytułu niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową. Ten podstawowy zakres odpowiedzialności może być uzupełniony udzieleniem gwarancji. Udzielenie gwarancji jest jednakże fakultatywne i następuje niezależnie od wyżej wymienionej odpowiedzialności sprzedawcy, a wspomniany termin nie ma tu zastosowania.
Źródło: www.rpo.gov.pl

Błędy w ustaleniach faktycznych jako podstawa sporządzania kasacji.

Rzecznik Praw Obywatelskich odpowiada na pytanie, czy podstawą sporządzania kasacji w sprawach karnych mogą być błędy w ustaleniach faktycznych poczynione przez sąd?

Kasacja nie może kwestionować ustaleń stanowiących podstawę rozstrzygnięcia.

Rzecznik Praw Obywatelskich powołując się na wyrok Sądu Najwyższego negatywnie odpowiada na zadane pytanie:

„Sąd Najwyższy orzekając w trybie kasacji nie jest władny dokonywać ponownej oceny dowodów i na podstawie własnej oceny kontrolować poprawność dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych. Zadaniem SN jest jedynie sprawdzenie, czy dokonując ustaleń faktycznych orzekające w obu instancjach sądy nie dopuściły się rażącego naruszenia reguł procedowania, co mogło mieć wpływ na ustalenia faktyczne, a w kon­sekwencji na treść wyroku.

Innymi słowy, kontroli podlegają nie same ustalenia faktyczne, ale sposób ich dokonania ..” ( wyrok SN z dnia 06.09.1996r. II KKN 63/96, OSNKW 1997, z1-2, poz.11).
Źródło: www.rpo.gov.pl

RPO skarży przepis dotyczący kontaktu zatrzymanego z adwokatem.

Wątpliwości konstytucyjne budzi fakt, że zatrzymujący może zastrzec, iż będzie obecny w trakcie rozmowy osoby zatrzymanej z adwokatem – napisała RPO we wniosku do Trybunału.

Zdaniem Rzecznik niezgodny z Konstytucją jest art. 245 § 1 Kodeksu postępowania karnego w części zawierającej słowa: zatrzymujący może zastrzec, że będzie przy niej obecny. Regulacja jest sprzeczna z art. 42 ust. 2 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji. Zaskarżony przepis stanowi, że zatrzymanemu na jego żądanie należy niezwłocznie umożliwić nawiązanie w dostępnej formie kontaktu z adwokatem, a także bezpośrednią z nim rozmowę, zatrzymujący może zaś zastrzec, że będzie przy niej obecny.

Wątpliwości Rzecznik wywołuje nie tyle sama możliwość złożenia takiego zastrzeżenia i w konsekwencji obecność zatrzymującego podczas bezpośredniej rozmowy adwokata z zatrzymanym, ale to, że nigdzie nie wskazano sytuacji, w których może dojść do tej kontrolowanej rozmowy. Ustawodawca pozostawił zatrzymującemu całkowitą swobodę w decydowaniu o jego obecności podczas rozmowy adwokata z zatrzymanym. Swoboda ta i sposób jej wykorzystania nie podlegają jakiejkolwiek zewnętrznej weryfikacji.

Art. 245 § 1 kpk w zakwestionowanej części nie reguluje w sposób kompletny istotnych elementów ograniczenia prawa do obrony. Dlatego nie chroni jednostki przed arbitralnością władzy – uważa RPO (RPO-691183-II-ll/ST).

Źródło: www.rpo.gov.pl.