Założenia do projektu ustawy - prawo budowlane część 4.

Z uwagi na wskazane braki lub błędy i po przyjęciu podstawowych założeń, Ministerstwo proponuje następujące zmiany:

I. PRAWO BUDOWLANE – Przepisy ogólne

Zakres przedmiotowy ustawy – ustawa ureguluje działalność obejmującą sytuowanie (lokalizowanie), projektowanie, budowę, utrzymanie i rozbiórkę obiektów budowlanych. Nie dotyczy zatem robót niezwiązanych z obiektem budowlanym (np. niektórych robót ziemnych).
Zakres podmiotowy ustawy – ustawa określi prawa i obowiązki uczestników procesu budowlanego (inwestor, projektant, kierownik budowy, inspektor nadzoru technicznego), właścicieli obiektów budowlanych oraz określi zasady i zakres działania organów administracji publicznej w tych dziedzinach (organy samorządu gminnego, organy administracji architektoniczno-budowlanej, organy nadzoru budowlanego).
Wyłączenia – ustawa nie będzie miała zastosowania do uregulowanych w przepisach odrębnych kwestii związanych z:
- wyrobiskami górniczymi;
- podziemnymi muzeami górniczymi;
- składowiskami odpadów w rozumieniu ustawy o odpadach;
- urządzeniami wodnymi, niebędącymi obiektami budowlanymi, których wykonanie wymaga pozwolenia wodnoprawnego.
Prawo budowlane podtrzyma zasadę, że obiekt budowlany wraz ze związanymi z nim urządzeniami budowlanymi powinien być projektowany, budowany i użytkowany w sposób wyrażony w przepisach, w tym techniczno-budowlanych, oraz zgodnie z zasadami wiedzy technicznej, zapewniając m.in.: spełnienie wymagań podstawowych, warunki użytkowe zgodnie z przeznaczeniem obiektu, możliwość utrzymania właściwego stanu technicznego obiektu, poszanowanie występujących w obszarze oddziaływania obiektu uzasadnionych interesów strony trzeciej.
Prawo budowlane posługiwać się będzie pojęciem „zgody budowlanej”, przez którą należy rozumieć wszelkie instytucje prawne, umożliwiające rozpoczęcie budowy, tzn. decyzje o pozwoleniu na budowę, skuteczne zgłoszenie z i bez projektu budowlanego.
W Prawie budowlanym zawarta będzie zasada, że zgoda budowlana jest wydawana na podstawie ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub miejscowego planu zabudowy. Możliwa jest jednak także budowa na terenach nieobjętych ustaleniami miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego lub miejscowego planu zabudowy, pod warunkiem zgodności z przepisami powszechnie obowiązującymi. Takie przepisy to przede wszystkim przepisy Prawa budowlanego, a w szczególności przepisy określające zasady sytuowania obiektów budowlanych w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – Krajowe Przepisy Urbanistyczne (KPU). Tym samym likwidacji ulegnie instytucja decyzji o warunkach zabudowy, co zniesie uznaniowy charakter zgody na usytuowanie obiektu – wprowadzając w to miejsce powszechnie obowiązujące reguły. Regulacja ta ma na celu zapewnienie „przewidywalności przestrzeni” dla inwestorów.
Przepisy KPU oparte będą na następujących podstawowych założeniach:
- dostępność działki – bezpośredni dostęp do istniejącej drogi publicznej z możliwością wykonania zjazdów; bezpośredni dostęp do uzbrojenia niezbędnego dla prawidłowego użytkowania obiektu;
- wielkość działki w proporcji do projektowanej powierzchni zabudowy powinna zapewniać zachowanie wymaganej powierzchni biologicznie czynnej;
- określi się dopuszczalną powierzchnię obiektu budowlanego w relacji do całkowitej powierzchni działki;
- na terenach niewyposażonych w sieci kanalizacyjne i wodociągowe należy określić minimalne rozmiary działek, na których mogą być sytuowane studnie, szczelne zbiorniki na nieczystości, ewentualnie przydomowe oczyszczalnie ścieków;
- miejsca parkingowe wyłącznie na działce, na której przewidziane jest sytuowanie obiektu z określeniem minimalnej wymaganej liczby miejsc, w zależności od funkcji i wielkości obiektu;
- niedopuszczalna będzie budowa na terenach potencjalnie niebezpiecznych (zalewowych, osuwiskowych);
- możliwa będzie realizacja inwestycji liniowych o znaczeniu lokalnym w istniejących pasach drogowych i obszarze kolejowym.
Na wniosek inwestora wójt, burmistrz albo prezydent miasta potwierdza zgodność zamierzenia inwestycyjnego z Krajowymi Przepisami Urbanistycznymi. Milczenie organu przez 14 dni będzie oznaczać brak sprzeczności. w razie wystąpienia sprzeczności wójt stwierdzi to w drodze decyzji administracyjnej, wskazując w niej zakres sprzeczności. Organem odwoławczym będzie SKO. Rozporządzenie określi wzór wniosku o potwierdzenie zgodności zamierzenia inwestycyjnego z KPU.
W Prawie budowlanym będą też zawarte zasady:
- prawo zabudowy – prawo zabudowy nieruchomości gruntowej, jeżeli jest to zgodne z przepisami powszechnie obowiązującymi, w tym z mpzp lub mpz albo KPU, na podstawie zgody budowlanej (niewniesienie sprzeciwu lub decyzja o pozwoleniu na budowę);
- budowa obiektu budowlanego wymagać będzie zgłoszenia, a pozwolenie w drodze decyzji będzie wymagane tylko w przypadkach określonych w ustawie; roboty budowlane inne niż budowa, co do zasady, nie podlegają reglamentacji administracyjnoprawnej, poza przypadkami wymienionymi w ustawie;
- zasady zagospodarowania terenu inwestycji określa ustawa, ale zasady te mogą być inaczej określone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego lub miejscowym planie zabudowy;
- ustawa zawiera listę obiektów budowlanych, które mogą być realizowane wyłącznie na terenach objętych ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego:
  - mających istotny wpływ na środowisko – w załączniku do ustawy zostanie określona lista takich obiektów,
  - o wysokości powyżej 25 m,
  - o powierzchni zabudowy powyżej 3 tys. m2,
  - handlowe (wielkopowierzchniowe) o powierzchni zabudowy powyżej 2 tys. m2,
- dane adresowe stron ustala się na podstawie ewidencji gruntów.
Do ustawy z przepisów techniczno-budowlanych zostaną przeniesione zasady sytuowania (lokalizacji) budynków (co oznacza zniesienie w tym zakresie instytucji odstępstwa od przepisów techniczno-budowlanych):
- budynek o wys. poniżej 12 m – 1,5 m od granicy ścianą pełną lub 4 m ścianą z otworami, w granicy na zasadzie wzajemności;
- budynek o wys. powyżej 12 m – 35 m – 1/3 wysokości od granicy;
- budynek o wys. pow. 35 m – 1/2 wysokości od granicy;
- dopuszczalne mniejsze odległości, jeżeli nie naruszają przepisów odrębnych i sąsiad wyraził notarialną zgodę.
W przypadku inwestycji, dla realizacji których uchwalono ustawy szczególne (tzw. „specustawy”), jako zasadę wprowadzi się, że inwestor zdecyduje, czy chce prowadzić inwestycję na zasadach określonych w niniejszej ustawie, czy w „specustawach”.
Niezbędne będzie wprowadzenie instrumentów, które zapewnią możliwość przeprowadzenia oceny wpływu planowanego do realizacji zamierzenia budowlanego, na formy ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220, z późn. zm.), a także na ich otuliny (jeżeli, je posiadają).